Na een luxe busreis van 5 uur en een overstap op een streekbusje in het stadje Armenia, komen we aan in Salento. Salento is vanaf de eerste oogopslag adembenemend mooi. Het is een klein dorpje in de vallei van hoge groene bergen waar grijze wolken tussen sluimeren en koffievelden waar de zon op schijnt. Een dorp waar locals en vele backpackers samen voor een hoop gezelligheid zorgen. Ons hostel is ook erg leuk. Om geld te besparen slapen we weer in een dorm en dat is een betere ervaring dan in Lima. We hebben een 2-persoonsbed tot ons beschikking en aardige kamergenoten. De eerste avond doen we niet veel. We lopen wat rond en eten wat (vieze pizza. ze kunnen geen pizza maken in zuid-amerika...) op het dorpsplein. De volgende ochtend zetten we de wekker vroeg om naar de Valle de Cocora te gaan, de bezienswaardigheid bij deze plek. Maar nadat ik het hele dorm wakker heb gesnoozed en zelf weer in slaap val, schrikken we om 11 uur wakker. Shit, verslapen! Maar ik luister maar wat graag naar de wijze woorden van een hostelgenoot: Als je je verslaapt, zul je het wel nodig hebben. En dus staan we rustig op en gaan we ontbijten bij Brunch. Brunch heeft een dealtje met het hostel, alle gasten krijgen 10% korting. En het eten is er heerlijk. Een fruitsalade met wel 8 soorten fruit met zelfgemaakte yoghurt. Toast met échte pindakaas. Food porn!
Als het eindelijk ophoudt met regenen besluiten we een wandeling te maken naar de koffieboerderij van Don Elias. Het is een uur lopen en door de regen is het één grote modderpoel, maar wel met een geweldig uitzicht. Op de koffieboerderij krijgen we een tour door de velden en mogen daarna het proces van koffiebes tot koffie bekijken. Lee sluit bij ons aan, een Chinese man uit Nederland die geen woord Spaans spreekt. Wij vertalen een hoop voor hem wat Don Elias vertelt, en voor ons is dat een bevestiging dat we inmiddels best wel goed Spaans spreken! We eindigen met een zelf gebrouwen kop koffie, hele goede koffie, en kopen een zak koffie van deze boerderij voor thuis. Later blijkt dat het koffiebonen zijn, en wij hebben geen maler. Maar nog weer later, in Cartagena, leren we dat je koffiebonen gewoon kan malen in de blender. Klinkt niet helemaal als hoge kwaliteit, maar het is het proberen waard!
's Avonds ploffen we weer neer bij Brunch, voor pittige ribbetjes en BBQ kipkluifjes. Het is een gezellige avond. We spelen UNO en drinken nog een biertje na het eten. We schrijven iets op de witte muren die volgekladderd staan met tekeningen, teksten en berichten van mensen van all over the world. En we gaan naar huis met een toetje to go: Een peanut butter brownie. Volgens één van de andere gasten een absolute aanrader en volgens de ober is deze jongen ook echt verslaafd: hij komt er zo'n 2x per dag eentje halen. En wij snappen dat, want als we de volgende ochtend niet door ons wekker heen slapen, staan we al vroeg bij Brunch voor een peanut butter brownie. Als ontbijt.
Om het uur vertrekken er vanaf het dorpsplein jeeps naar Valle de Cocora. Wij kunnen ze niet vinden en worden van het kastje naar de muur gestuurd.... Als we vervolgens om 9:34u aankomen op de goede plek, samen met nog een stel, zegt de man bijdehand dat we te laat zijn. Al die keren wachten, wachten, wachten, en nu rijdt alles opeens op tijd? We moeten óf een uur wachten óf het dubbele betalen voor de 20 minuten die het rijden is met de jeep, omdat de jeep niet vol is. Aangezien het andere stel ons zowat smeekt om nu te gaan, doen we dat maar... Maar eigenlijk vind ik het onzin.
Valle de Cocora blijkt eveneens één grote modderpoel. We wisten van te voren dat het een wandeling zou zijn van 5 uur, maar ik dacht een móóie wandeling, door het gras en over paden met het uitzicht van een prachtig groene vallei. Maar we ploeteren in de regen, door de modder, over stenen, over rotsen, door een stuk regenwoud, door het water, over enge wiebelbruggetjes... En ik word er echt chagerijnig van. Ik heb dit nu zo vaak gedaan en ik heb er echt geen zin meer in. Misschien is het luiheid, of ben ik gewoon moe, maar ik ben toe aan chillen. Aan op het strand liggen, zwemmen in de zee. Ik wil niet meer klimmen en klauteren en smerig worden... En het meest frusterende is nog dat het gewoon een rondje is.. Bij de meeste tours moesten we hier doorheen om iets moois te bereiken. Iets wat het uiteindelijk de moeite waard maakt. Hier eindig je gewoon weer bij het beginpunt, om daar de jeep terug te pakken. Stom! Roel vindt het wel leuk, de outdoor avonturier. Hij voert me stukjes verse ananas in de hoop dat ik stop met klagen. ;) Na 2 uur survivalen moeten we een kilometer recht naar boven hiken. Gelukkig hebben we het ergste daarna gehad en hebben we alleen nog een lange wandeling naar beneden voor de boeg. Door de keiharde regen... De vallei is best mooi om te zien, de 30 meter hoge palmbomen zijn bijzonder. Als we bijna weer bij het beginpunt zijn wordt onze weg versperd door een koe en 2 kalfjes. Zij blijken banger voor ons dat wij voor hen en maken onze weg snel vrij, maar wel tof om zo dichtbij te komen.
Als we zeiknat en verrot terug komen in het hostel hebben we het plan om vroeg in bed te gaan liggen en lekker film te kijken, maar de medewerker van het hostel vraagt ons mee om 'tejo' te spelen met wat locals en andere mensen uit het hostel. En dat laten we natuurlijk niet aan ons voorbij gaan! Tejo is een typisch Colombiaans spel waarbij je ijzeren schijven op een hoop aarde met daarin een ring van buskruit gooit. Als je de ring vol raakt geeft dat een kleine explosie. Sportief, leuk én spannend! We mogen de baan gratis gebruiken, als we met de groep 2 kratten bier kopen en met die deal gaan we akkoord, uiteraard. En wat een lol! Echt een toffe avond! Iets na middennacht zwalken we met zn allen terug naar het hostel. Onze laatste nacht in Salento!
Gelukkig neemt dit hostel het erg ruim met uitchecken (uitslapen, yeah!) en na nog een laatste lunch bij Brunch pakken we de bus naar een dorp een uur verder, om daar over te stappen op de bus naar Medellin. Medellin is de derde stad van Colombia in grootte en de thuishaven van drugbaron Pablo Escobar. Totdat hij zo'n 20 jaar geleden dood werd geschoten door de politie op het dak van zijn eigen huis was Medellin een no-go voor toeristen. Gelukkig is er sindsdien een hoop veranderd en is de stad nu veilig genoeg voor ons om er een kijkje te nemen. Medellin wordt de stad van 'de eeuwige lente' genoemd en we merken meteen waarom. Zonneschijn, een fris briesje... Ik denk zo nu en dan zelfs de lente te ruiken! En ze hebben tentjes met taartjes met chocolademousse en aardbei en kwarktaartjes in hartvorm die 24 uur per dag open zijn! Ons hotel is één grote grap: bij aankomst blijkt dat we een kamer in een sekshotel hebben geboekt! Een onopvallende ingang, schemerige gangen, een grote spiegel voor het bed, een 'roomservice' menu met sextoys! Je kan de kamers per uur huren, maar wij blijven er 2 nachten. Waarom niet? Supergoedkoop, midden in het centrum, en mooie kamers met een schoonmaakster die 24 uur per dag werkt en na ieder verblijf de kamers sopt. Haha! En het geluidsoverlast blijft bij wat muziek van de kroegen buiten. Het allerleukst vind ik nog om - als duidelijke backpackers - de mannen op de gang - duidelijk hoerenlopers - enthousiast te begroeten met een 'hola' of 'buenas noches'. De awkwardness druipt ervan af, lachen! ;)
Medellin is een mooie plek met de goede en slechte kanten van een grote stad. Opdringerige bedelaars en agressieve zwervers ontsieren het zonnige straatbeeld van vele kraampjes vol fruit of met nepsieraden en bijzondere gebouwen.
De laatste nacht verblijven we in een hostel in het 'gringo'centrum van de stad, op loopafstand van vele bars en restaurants. Veel slecht eten en een hoog Salou-gehalte, maar best leuk om doorheen te lopen. Donderdag zitten we in het begin van de middag in een koffiecafé om een broodje te eten en gebruik te maken van wifi. We hebben net de reis naar Santa Marta geboekt voor die avond, als ik me niet goed voel. Ik ga naar de WC en daar word ik alleen maar zieker. Hele erge buikpijn, ik zweet er helemaal van. Uiteindelijk lig ik opgekruld op de koude WC-vloer en - thankgod for wifi - app ik Roel dat het niet zo goed gaat. Hij komt kijken en schrikt zich rot van mijn spierwit weggetrokken gezicht. Hij haalt water voor me en probeert een dokter te regelen, maar de domme koffieserveersters wijzen ons naar een apotheek! In een roes loop ik naar het hostel, waar blijkt dat het ziekenhuis er schuin tegenover gevestigd zit. We lopen er heen en na een hoop papieren ingevuld te hebben word ik onderzocht. Geen koorts, een iets verhoogde bloeddruk. Ik moet in een potje poepen, maar aangezien ik in het koffiecafé alles er al uit gegooid hebt, lukt dat niet. Ik moet mijn tong uitsteken en kennelijk zien ze daar aan dat ik een tekort aan vocht en voedingsstoffen heb, dus ik word aan 3 verschillende infuzen gelegd. De kleur in mijn gezicht komt langzaam terug en ik voel me wonderbaarlijk genoeg meteen stukken beter. Als ik terugkijk op de laatste weken was ik zo ontzettend moe, en nu heb voor het eerst weer energie! Zonder uiteindelijk mijn ontlasting te hebben kunnen testen concludeert de arts dat ik een bacterie heb die samen gaat met een parasiet. Ik krijg een antibioticakuur om de parasiet te doden en een ander medicijn om mijn darmen weer te versterken. En een doos pijnstillers, die ik netjes aan de kant schuif.
Brak, maar net op tijd zitten we uiteindelijk in de bus naar Santa Marta. Klaar voor een hééle lange reis, die uiteindelijk een stuk langer zal duren dan aangegeven. Gelukkig zijn we allebei zo kapot van een toch wel heftige dag, dat we heel lekker slapen! En dan zijn we eindelijk aan de warme en relaxte Caribische kust!
♥
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)