maandag 29 juli 2013

OUTFIT: JUNGLE FEVER



blouse - Primark, dress - H&M divided, espandrilles - Action

What to wear on a easy day in Leticia, small jungle town with high jungle temperatures? 
Right, a loose black dress and my red blouse worn as a vest. Having a backpack as a closet makes me creative with what I've got! And red nailpolish spices up every outfit. 

Missing my own closet at home tho. :) 

♥ 

vrijdag 26 juli 2013

CUZCO EN DE INCA JUNGLE (MACHU PICCHU)


Om 5:00u 's nachts komen we in Cuzco aan, waarschijnlijk de meest toeristische stad van Peru. We weten niet wat ons overkomt, zelfs op dit tijdstip staat het al vol met taxichauffeurs en hostelmedewerkers die proberen klanten te ronselen. Wij hebben al een hostel geboekt en die hebben ook beloofd iemand te sturen om ons op te halen. Maar na 20 minuten is er nog niemand, en pakken we alsnog een taxi into town. In het hostel zijn we natuurlijk veel te vroeg om in te checken, maar voor 10 soles extra (ongeveer 3 euro) mogen we in een ander bed nog even verder slapen tot onze kamer klaar is. Heerlijk, want hoe goed de bussen in Peru ook zijn, echt lekker slapen is het niet.  
De douche is warm dit keer, het is zo verleidelijk om er veel te lang onder te blijven staan! Ik kom langszaam op gang, Roel heeft al koffie gedronken en een eerste blik op de stad geworpen eer dat ik klaar ben om te gaan. Cuzco is een grote mooie stad. Het centrale plein heet Plaza de Armas (net als de rest van de centrale pleinen in de steden van Peru) en is omringt met prachtige kathedralen. 's Avonds is het plein verlicht en bijna nog mooier. Maar Cuzco is ook het startpunt van de meeste Machu Picchu tours en daarom heel toeristisch. Overal waar je loopt worden je dingen aangeboden. Tours, massages, eten, drinken. Heel irritant! Ik zie ergens in een winkel een t-shirt hangen met daarop 'No Gracias'. Die zouden ze eigenlijk bij de stadspoorten gratis aan iedereen moeten verstrekken... Op het plein zitten ook een KFC, een McDonalds én een Starbucks. Na al die lamatournedos is een ordinaire bak hotwings heerlijk, haha! Fast food is en blijft my guilty pleasure.. :)



Net als alle andere mensen hier willen ook wij graag naar de Machu Picchu. Maar hoe? Op internet vinden we alleen maar superdure tours, je kan het helemaal op eigen houtje doen, maar ook dat is duur als je de prijzen van het entreebewijs en vooral de treintickets bij elkaar optelt. Machu Picchu ligt aan het dorp Aguas Calientes en dat is alleen te bereiken met de trein. Uiteindelijk blijken we het goedkoopst uit als we voor de Inca Jungle tour kiezen. De 1e dag biken, de 2e dag hiken, de 3e dag ziplinen en nog meer lopen en de 4e dag de enige echte Machu Picchu. Een stel in ons hostel hebben deze tour net gedaan en verzekeren mij dat het fietsen hier écht niet veel voorstelt. Alleen maar downhill, en écht alleen maar asfalt. De 2e dag is het meest zwaar, het hiken over een incatrail langs de afgrond het meest eng.  Die avond boeken we, met gemixte gevoelens, de tour. We weten dan nog niet dat ons zo'n beetje de 4 mooiste dagen van ons leven staan te wachten. We gaan wat drinken met Paul en een jongen uit zijn hostel in de Ierse Pub en op tijd naar bed. Want op dag 3 in Cuzco staan we om 5:30u 's ochtends op om te vertrekken. Een rit van 3 uur met de bus. We hebben een hele leuke groep: Tom uit Nieuw Zeeland (maar woont in Colombia) met Alejandra uit Colombia, Sara uit Spanje/Schotland/Mexico (travelled and lived all over the world), Shumpei uit Japan en Laura en Ella uit Finland. En het mountainbiken is dit keer helemaal geweldig. Het is écht alleen maar asfalt, maar we starten wederom bovenop een berg in een koude en kale omgeving om in 3 uur tijd het regenwoud in te vliegen. Downhill, dus we gaan keihard. Eindelijk ben ik een keer niet de laatste; Roel, Tom, Alejandra en ik zijn steeds de voorste. Geweldig! En als het het laatste stuk heel hard gaat regenen en ik zit zeiknat op de fiets, wind in mn gezicht, voel ik me bijna een beetje thuis! ;) 



Onze eerste stop is in het piepkleine dorpje Santa Maria. Daar krijgen we lunch (lekker lokaal: aardappelsoep vooraf en kip en rijst als hoofdgerecht) en hebben we daarna tijd voor onszelf. 's Middags is er de mogelijkheid tot raften, maar dat slaan we over. Het is niet inbegrepen en financieel moeten we keuzes maken. Dus in plaats daarvan gaan we heel even liggen (en vallen zodra ons hoofd het kussen raakt in een diepe slaap). Voor het eten spelen we met degenen die niet zijn gaan raften Mortal Combat op een oude Playstation in het hostel. Heel nice! Daarna is het diner (= aardappelsoep vooraf, rijst en vlees als hoofdgerecht) en na het eten gaan we nog een potje poolen met Tom, Alejandra en Shumpei in de enige bar in town.


De volgende dag staat ons een flinke tocht te wachten. We ontbijten om 6:30u en voor de lunch maken we al een wandeling van 5 uur door de bergen. Heel veel is omhoog, vreselijk vermoeiend, ik ben continue buiten adem. En nu kan ik de altitude niet de schuld geven! :) We maken een korte stop bij een huis van een mevrouw met een aapje. We kunnen er even bijkomen en gebruik maken van het toilet (lees: gat in de grond). Het aapje is ontzettend schattig, maar ook een beetje zielig. Hij zit vast aan een touwtje. Als onze gids, Vincent, hem oppakt begint hij druk in zijn zakken te graaien. Het aapje is een zakkenroller. Maar als ik m pak knuffelt hij me alleen maar, superlief. Maar dan blaft de hond boos naar de haan daar schrikt het aapje zo van dat hij meteen weer bovenop z'n paal zit. Voor ons tijd om te gaan. En ik, uiteraard weer achteraan, zie nog net dat de vrouw de hond slaat met een stok omdat hij boos heeft gedaan tegen de haan. Woest word ik ervan! Arm dier... Ik moet mezelf inhouden om niet wat tegen de vrouw te schreeuwen. Stom wijf. Met dr gore WC. 



Na nog wat verder klimmen (ik denk inmiddels dat ik doodga, bezweet en al, pfff) hebben we een volgende stop. We krijgen hier een soort presentatie over allerlei plaatselijke producten, zoals koffiebonen, verschillende soorten mais en vruchten en cacao en mogen proeven en proberen. Daarna hebben we de gelegenheid om het te kopen, tegen een plaatselijke (=goedkope) prijs. Ook worden er dieren gepresenteerd. Een soort grote marmot met zachte stekels, ik sta voor aan om 'm te aairen, een coatie (maar die hebben we al héél veel gezien in Iguazu) en een klein aapje in de nek van de gids. Ook is er een kitten die binnen no time bij mij op schoot zit en daar niet van plan is de vertrekken. Al kroelend en spinnend heeft ze het daar prima naar haar zin. Purr purr.. Ik wilde haar het liefst meenemen! 





We vervolgen de tocht door bebost gebied, waar we vruchten vinden met rode kleurstof die gebruikt wordt voor make-up en waar Vincent ons allemaal een kleine schminkbeurt mee geeft. We vinden een boom vol met termieten die we mogen eten, en wat we ook echt doen. We zien enorme spinnen, de ene niet giftig, de andere wel. En prachtige bloemen, waaronder een soort LSD-plant: als je 'm kookt en op de juiste manier bereid ga je ervan hallucineren.







En dan zijn we bij de Incatrail. Een half uur lopen, naar boven, naar beneden, over trappetjes en onwijs smalle weggetjes langs de afgrond van de berg. De jongen in het hostel had gelijk: dit is absoluut het meest enge deel! (denk ik dan...) We overleven het allemaal en na de lunch (aardappelsoep - verrassend - en pasta) en een uurtje chillen in een hangmat gaat de tocht weer verder. Door de bergen, over rotsen. 




Over een wiebelbrug, een klassieke, hangend aan touwen boven het water en met houten planken waar er in het midden opeens eentje van mist. Ik loop hand-in-hand met Roel en probeer zo min mogelijk na te denken over wat we aan het doen zijn. Op dat moment denk ik dat dát het engste is wat ik ooit gedaan heb! Aan de overkant staat een vrouwtje wat water en snoep verkoopt en om onszelf te belonen koop ik Skittles en Roel een Snickers. De tocht gaat nog even door, Roel, Shumpei en ik vormen trouw de staart van ons gezelschap. En dan is-ie daar, het lang verwachten 'mandje' die ons naar de overkant van de berg moet brengen. Een kabel, met daaraan een houten bakje, ver boven de afgrond. Ik denk, 'dit durf ik niet!', maar ik heb weinig keus. In de verte zien we de thermobaden al, de warmwaterbronnen, de kers op deze dag. Maar we moeten toch eerst de afgrond oversteken... Sara en ik zijn allebei doodsbang en gaan dus samen en als eerste (logisch.). Het tochtje duurt ongeveer een minuut, de langste minuut van ons leven, en we gillen alles bij elkaar. We proberen ook nog van het uitzicht te genieten, maar voor het geval we ons ogen eigenlijk niet open durven te doen maakt Sara een film. Hilarisch hoe hard we gillen en hoe angstig onze blikken zijn! Kan niet wachten tot ze 'm heeft doorgestuurd. Na ons komen Roel en Shumpei en die vonden het fucking awesome, haha. En dat was het stiekem ook wel! 





Nog een klein stukje afdalen en dan zijn we in het paradijs. Van daaruit kunnen we lopend of met de bus terug, wij kiezen overtuigend voor de bus, al is het alleen al omdat we dan een half uur langer in het water kunnen blijven liggen. Het water is perfect!! Warm, helder.. heerlijk! We komen nog 2 Nederlandse jongens tegen uit het oosten des lands, leuk voor Roel. En ook Paul, die dezelfde tour doet met een andere organisatie, is weer van de partij. We blijven elkaar tegenkomen! :) 
Ons hostel die avond valt reuze mee (jammer van de kakkerlak die ik 's avonds ín de kamer zie lopen. ik durf meteen niet meer te slapen!) en na het eten gaan we met zn allen wat drinken in het dorp. Happy hour! We drinken voor het eerst Pisco Sour, een typisch Peruaanse cocktail met pisco erin, en spelen spelletjes op het terras tot middernacht. Ontzettend gezellig! 





De volgende ochtend mogen we uitslapen, voor het ziplinen moeten we om 9:00uur klaar staan. Peruaanse tijd, want om 10:30uur zijn we nog niet vertrokken. Ook het ziplinen vind ik eigenlijk veel te eng. In een tuigje, aan een draadje, over een klif, van bergwand naar bergwand. Waarom zou ik dat nou eigenlijk doen? Als Roel voorstelt om het niet te doen als ik echt niet durf, wil ik natuurlijk persé wel. Grenzen verleggen! Dus als één van de eersten sta ik op de verhoging (let's get it over with) en gil weer alles bij elkaar als ik me in de afgrond stort. Je kan je boven je hoofd vasthouden en dat doe ik zo stevig dat mijn armen ervan trillen. Bij de volgende lijn vertelt de jongen voor me me dat ik gewoon los kan laten. Ik zit goed en veilig vast in het tuigje. Bij de volgende sprong laat ik iets los en dan schiet er één van de straps om mijn bovenbenen los. Waaaa! Je zit op nog 5 punten vast en dan is er nog extra beveiliging, maar ik vind het maar doodeng. Bij iedere lijn denk ik dat ik nu echt niet meer durf, maar dan laat ik me toch maar weer vallen en bij iedere keer wordt het iets toffer en iets meer onspannen en kan ik steeds meer genieten van wat ik doe. Alleen het remmen gaat me niet zo goed af... Bij de laatste storm ik zo hard naar binnen dat ik terug kaats en mezelf aan het lijntje weer naar de base met trekken. Oeps! :) De touwbrug, die durf ik echt niet. Na een kwart gelopen te hebben en bezweet en buiten adem van angst, besluit ik achteruit terug te gaan. Deze ga ik niet redden. Maar ik heb het in ieder geval geprobeerd! (boehoehoe)
's Middags nog een paar uur wandelen, langs het spoor van de trein door het regenwoud, waar ik een vriendschap sluit met een superduizendpoot en Roel een Twix koopt van 7 soles (2 euro) waar hij de rest van de middag mee gepest wordt (hij was in de war met Bolivianos.. Dat zou de Twix maar 70 cent maken) en een lunch met uiteraard aardappelsoep als voorgerecht en rijst en kip als hoofdgerecht en dan zijn we eindelijk in Aguas Calientes. Machu Picchu Pueblo. Alles is hier heel duur, dus na het eten gaan we naar de markt om eten en drinken te halen voor de volgende dag. En dan heel vroeg naar bed, want om 4:30uur vertrekken we, met de inca-trappen naar de Machu Picchu.







Om 4:00u opstaan is nooit leuk. Ik prefereer om 4:00u naar bed gaan, maar goed, dit is voor een goed doel. We nemen niet om 5:30u de bus naar boven, maar besparen 15 euro p.p. en gaan de uitdaging aan van het beklimmen van de trappen. De hel! De trappen zijn serieus een hel. De Inca's hebben of echt geen verstand van trappen bouwen, of ze hebben deze gebouwd als straf. Want ze zijn verschrikkelijk! Iedereen die deze kant ooit nog opkomt beveel ik aan de bus te nemen. Het is steil omhoog, met grote, hoge treden. Ik ben uitgeput, kapot, mijn hart pompt mijn lichaam haast uit...! En er komt geen einde aan. En dan word ik ook nog geconfronteerd met mijn weke-delen-reuma. Als ik weinig last heb, en dat was het geval tot dan toe, vergeet ik nog wel eens dat ik het heb. Dat het met reuma misschien sowieso handiger is om een bus te nemen... Halverwege krijg ik namelijk vreselijke pijn in mijn heupen. Bijna niet uit te houden pijn. En mijn knieën zijn al een poosje kapot, dus die doen ook zeer. Eigenwijs als ik ben wil ik doorzetten en niet klagen (en opgeven kan niet, ik kan moeilijk een helicopter laten komen om me op te halen :)) en loop ik door, maar mijn lichaam is het daar duidelijk niet mee eesn. Ik ben blij als Roel terug komt lopen om me aan te moedigen dat het nog maar een heel klein stukje is. Eindelijk! En boven niet de triomf van overwinning, maar alleen de opluchting dat het voorbij is. Dit doe ik nooit meer! 
Zeiknat van het zweet (mn haar leuk gedaan voor Machu Picchu foto's, daar is nu ook niets meer van over....), blijkt het boven opeens heel koud. Maar Machu Picchu is prachtig! We hebben mazzel, het is helder en zonnig en in de loop van de ochtend wordt het warm. Na een korte tour door Vincent onze gids is de Inca Jungle Tour voorbij en hebben we tijd voor onszelf. Tom, Alejandra, Sara, Shumpei, Roel en ik blijven bij elkaar en lopen wat rond door dit wereldwonder. Chillen in de zon met het geweldige uitzicht. Er lopen lama's rond, wat het beeld compleet maakt. Het is zo prachtig. De mooist denkbare afsluiting van deze schitterende tour. Angsten overwonnen, dingen gezien die ik nooit eerder gezien heb, mooie mensen leren kennen... 4 onvergetelijke dagen, dat zeker! 


















Na een paar uur lopen we met Sara mee naar beneden, zij heeft om 13:00u al de trein terug. Eerst over de busweg, even geen inca-trappen voor ons. Maar de busweg loopt rond de berg en dus doen we er bijzonder lang over. Sara komt in tijdnood! Dus moeten we toch de inca-trappen af... Au au au. Voor mij bijna niet te doen. We nemen afscheid van Sara, zij moet haasten, en Roel en ik lopen op ons allertraagst naar beneden. Eenmaal van de trappen af doet zelfs normaal lopen pijn en we ploffen neer bij de eerste de beste pizzaria. Eten en benen omhoog, heerlijk! We drinken nog wat met de finse meisjes en eten 's avonds op de markt met Tom, Alejandra en Shumpei en dan is het tijd voor onze trein. Een lange, maar relaxte treinreis naar 'huis'... Nog een leuk detail, Shumpei heeft de stoel naast mij en Roel zit ergens anders, dus Shumpei stelt voor om te ruilen. De schat. Even later komt hij vertellen dat hij heel blij is met deze ruil, hij zit nu namelijk samen met een stel uit Japan waar hij al de hele reis mee zit te kletsen. Mooi hoe dingen op zijn plek vallen soms! 
Terug in Cuzco halen we onze tassen op en vertrekken naar ons nieuwe hostel. Waar we het geluk hebben dat we voor 1 nachtje in een betere kamer mogen, mét kacheltje en privébadkamer. En dan is het eindelijk tijd om te slapen. En heel lang uit te slapen... 
Wat een prachtig avontuur!