donderdag 30 mei 2013

TBT: LITTLE BRO


While cleaning out my closet before I went on this journey, I found this picture of me and my little bro. I think it's at least 11 years old! It was my brothers birthday yesterday, so again, through this medium too: Happy birthday, bro! LOVE you, always have and always will! 


zondag 26 mei 2013

A WONDER CALLED IGUAZU



Dinsdagmiddag komen we na die stomme busreis moe en stinkend aan in Puerto de Iguazu. Weer een hele nieuwe wereld. Het oogt tropisch, met rode wegen van klei, palmbomen en uitzicht op uitgestrekte groene wouden. De temperatuur is aangenaam, maar het klimaat is hier erg vochtig. We gaan met Chad en Sean, de jongens die we hebben leren kennen in de bus, op zoek naar ons hostel. Het op loopafstand van de bus, klein, maar heel gezellig. Een buitenkeuken waar regelmatig iemand staat te koken, een hangmat, zelfs een zwembad! In onze kamer is alles klam van het vocht en het beddengoed ruikt naar natte hond, maar dat nemen we voor lief. We gaan ons douchen en omkleden en gaan dan met de jongens het stadje in om te 'ontbijten' (om 16u 's middags...). We vinden een gezellig plekje dicht bij het station waar het eten niet al te duur is. We krijgen het bier weer in een liter fles en kartonnen bekertjes erbij, helemaal leuk! Ik heb al snel een nieuw vriendinnetje gemaakt: de plaatselijke lapjeskat. Zo lief! Ik mis de mijne... ♥ Een stel uit Australië wat net aan het uitchecken was in het hostel toen wij aankwamen sluit ook nog even bij ons aan en delen hun tips. Zo moeten we definitely de mountainbiketour 'deadroad' gaan doen in Bolivia, ja ook ik, ondanks dat ik mountainbiken stom vind en niet van fietsen houd. En Iguazu is geweldig, maar het is niet noodzakelijk om het vanaf de Argentijnse én Braziliaanse kant te bekijken. Je krijgt niet eens een stempel in je paspoort als je over de Braziliaanse grens komt! 
's Avonds eten Roel en ik samen in het dorpje en gaan we op tijd naar bed, we hebben een hoop slaap in te halen! 





Woensdag staan we vroeg op om in het hostel te ontbijten. De hostels zijn hier goedkoop en vrijwel allemaal inclusief ontbijt. Ideaal! Rond 12:00u zitten we in de bus naar Iguazu Falls. De watervallen! We zijn helemaal zenuwachtig, net alsof we op schoolreisje gaan! Als we het park binnen komen worden we tegemoet gelopen door coati's. De eerste helft van de dag zijn we ervan overtuigd dat het miereneters zijn aangezien ze met hun snuit door de aarde vroeten, maar het blijken gewoon een soort wasberen te zijn. Zien er lief uit, maar je mag ze absoluut niet aaien. Er hangen schrikwekkende borden met opengeregen kinderhandjes dat voeren of aaien geen goed idee is. Dus dat doe ik maar niet. :)  
In het treintje richting de watervallen lijkt het wel alsof we een paradijs in rijden. Alles is groen en om ons heen vliegen vlinders in allerlei prachtige kleuren. Zo tof! 



We moeten nog een lange brug over lopen voordat we bij het eerste punt komen: een uitkijkpunt recht boven de grootste waterval die er is. We vragen ons af of je direct door de stroming naar de watervallen wordt gesleurd als je van het bruggetje valt, maar dat lijkt daar nog niet direct het geval. Want een stukje verder op zitten er 2 schildpadden te chillen op een steen middenin het water en als we er bijna zijn zien we zelfs een echte krokodil in het wild. Een kleine, die waarschijnlijk geen mensen eet, maar toch. Spannend! 





En dan is er de waterval. Je ziet het al aan komen door wolken van condens boven de waterval. En als je er dan staat is het overweldigend! Je hoort dat water stromen, zoveel kracht, zoveel energie. En je wordt zeiknat! We blijven er een poosje hangen, het is zo tof, we wilden er bijna niet meer weg. Maar er is ook een een blue track, waarbij je onder de watervallen langs gaat. En een red track, een wandelroute over de watervallen heen. Op de terugweg komen we Andres tegen op de brug, een oud-huisgenoot van Roel uit Buenos Aires! Hoe toevallig! Hij is met 2 meiden en 1 daarvan komt ook nog eens uit Rotterdam. We spreken af 's avonds met z'n allen iets te eten in het dorp. 








De blauwe wandelroute is mooi en ook zeker indrukwekkend. Bij 1 waterval kom je er zo wat onder de staan, ook daar word je enorm nat. De herrie die het water maakt is onvoorstelbaar, het knalt echt naar beneden. 







De rode wandelroute is een stuk spannender. Je loopt boven de watervallen langs. Dat geeft een geweldig uitzicht! Maar als je dichterbij komt gaat de brug echt over de watervallen heen en het hekje komt maar tot onze middel. Best wel eng, als je uitglijdt en er overheen kiept, dan ga je heen hard mee naar beneden... Ik loop dus voorzichtig en met kloppend hart over de bruggen, maar wat mooi en geweldig om te zien! 










Inmiddels begint het te schemeren en is het tijd om te gaan. We besluiten niet het treintje terug te nemen, maar de wandelroute, en onderweg spotten we nog wat wilde cavia's. Vind ik leuk, Roel vindt er niks aan, die houdt niet van cavia's! ;) 


Onderweg naar huis zijn we helemaal rossig van de geweldige dag. We zijn een aantal keer zeiknat geworden, dus mijn haar zit wild en mijn make-up overal, maar de zon heeft ons weer opgedroogd en het voelt echt alsof we de hele dag buiten zijn geweest. Chad en Sean zijn vlak voor ons in het hostel aangekomen, zij zaten kennelijk in de bus voor ons vanuit Iguazu, en we doen samen nog een biertje op het terras van het hostel. Dan is het alweer tijd om ons om te kleden, want we hebben nog een dinnerdate staan met Andres en de 2 meiden. Het blonde meisje komt uit Noorwegen en daar heb ik een leuke klik mee. Helaas reist zij al eerder door en zullen we haar niet meer zien... Het is bijzonder hoe mensen hier zo snel in je leven komen en er ook weer zo snel uit verdwijnen. De avond wordt uiteindelijk verstoord door een enorme regenbui. We zitten buiten, weliswaar onder een parasol, maar als onze stoelen langzaam in modderpoelen beginnen te veranderen is het toch echt tijd om te gaan.


's Nachts slapen we onrustig. We hebben allerlei rare dromen. Ik droom over nare dingen. Over zware beslissingen. Over meegezogen worden in watervallen. De overweldigende van al dat water heeft ons kennelijk diep geraakt. Bizar om bij het ontbijt te horen dat onze hostelgenootjes een zelfde onrustige nacht met 'weird dreams' hebben gehad. 
Donderdag is onze laatste dag in Puerto de Iguazu, vrijdag vertrekt onze bus naar Salta al om 9:45u. Ons plan was om een dagje aan het zwembad te liggen, maar het is fris en bewolkt, dus helaas gaat dat niet door. Dan maar weer de Soprano's en even het dorpje in om wat foto's te maken en om boodschappen te doen. We willen die avond zelf koken in het hostel en we willen genoeg eten en drinken mee de bus in om een hongerige disaster als de laatste keer te voorkomen! In het hostel doen we nog een afscheidsbiertje met Chad en Sean die die middag al vertrekken en dan is het alweer bijna etenstijd (lees: 22:00u 's avonds!) Zelf koken in het hostel is onwijs leuk! Er zitten andere mensen te eten en we hebben dus zo weer contact met de medebewoners. En onze pasta (hier bijna nergens te krijgen in een restaurant!) is erg goed gelukt! En laat ik jullie niet vergeten te vertellen over de hostelhond. Een schattig bruin hondje wat je tegemoet komt lopen als je straat in komt en op schoot komt zitten als je op de grond zit. Meteen mijn beste vriendinnetje, met wie ik nog tot laat op de avond heb zitten kroelen. 











En dan is het alweer tijd om onze backpack in te pakken. Een busreis van 24 uur naar Salta... What will that bring? 

donderdag 23 mei 2013

CIAO BUENOS AIRES!


Ciao! Klinkt Italiaans toch? Is het ook. Maar Argentijns is ook Spaans met Italiaanse invloeden. En sommige andere woorden. Zo zeggen ze 'vos' in plaats van 'tu' en spreken ze de 'll' uit als een 'sj' in plaats van een 'je'. En 'ciao' dus, als je weg gaat. Zoals wij afgelopen maandag uit Buenos Aires.

De laatste keer dat ik schreef was vorige week dinsdag. Lekker uitbrakken van La Bomba de Tiempo en onze anniversary vieren. 's Avonds gaan we uiteten bij onze favoriete parilla (steakrestaurant) en bestellen voor de verandering eens niet de 'bife de lomo', maar de 'Parilla Completa', para dos. We denken dat we een soort van mixed grill hebben besteld, wat we vervolgens op ons bord krijgen zijn alle onderdelen van een geslacht dier. Nieren, lever, bloedworst, een lang dun stuk vlees waarvan we niet weten of het slang is of een stuk darm.... Brr! We hebben overal een hapje van genomen, maar zijn snel uitgegeten. Vast een plaatselijke lekkernij, maar niets voor ons.

Woensdag gaan we weer braaf naar school. Het blijft me verbazen hoeveel graffiti je ziet in deze stad. Op de muren, op bankjes, op postbussen, alle metro's. Ik dacht eerst dat het vooral in 'onze' wijk Palermo was, maar we komen het overal tegen. Ik vraag me af of ze daar mensen voor inhuren, of dat het gewoon een groot graffiticircuit is. Ik vind het mooi, het fleurt de stad op, al die mooie tekeningen en kleuren.







Na schooltjd bezoeken we het Museo de Belles Artes. De temperatuur is zoals voorspelt flink gedaald, het is nog maar een graad of 11. Net als onze school ligt dit museum in de wijk Recoleta. Het is een groot, roze gebouw, een mooi contrast met de groene omgeving (en iets minder met de autoweg er recht voor...;)). Het is een gratis museum en bij binnenkomst blijkt het ook niet erg groot. Om de 2 meter staat er een bewaker, iedere stap die je zet wordt gevolgd. Dat maakt de sfeer erg ongemakkelijk. Veel van de schilderijen zijn van Nederlandse schilders, of leerlingen daarvan. Rembrandt van Rijn, Vincent van Gogh, Frans Hals. Tof om te zien zo ver weg! De tweede en derde verdieping van het museum zijn leeg (verbouwing?), op de bovenste verdiepng heb je toegang tot het dak. Daar staan nog een aantal beelden en je hebt er uitzicht op de faculteit Sociale Wetenschappen, een enorm gebouw. Op de bovenste verdieping is ook een foto-expositie. Zwart/wit foto's genomen over 10 jaar op 4 verschillende onderwerpen: Vrouwen in de gevangenis, moeder en dochters, liefde (wat vooral foto's zijn van mooie natuur en dingen om en rond het huis, en geen verliefde mensen) en kinderen in een kinderziekenhuis. Een mooie verzameling!
Onderweg naar huis - een flinke wandeling - doen we boodschappen. We halen tortilla en maken er een salade bij. Na dat vele vlees van de parilla en het vele geld wat we hebben uitgegeven bij La Bomba de Tiempo, is het tijd om het even rustig aan te doen. Lowbudget en vegetarisch, gewoon lekker thuis. Het is toch veel te koud om buiten iets te doen!






Donderdag wordt Roel wakker met keelpijn. We gaan wel naar school, maar Roel wordt in de loop van de dag steeds zieker. We zouden na schooltijd naar de Cemetario gaan, maar we besluiten lekker te gaan lunchen in de empanada-diner vlakbij school (laatste schooldag, yeah!) en dan binnen te blijven. Het is grauw buiten en koud. Ongeveer iedereen in Buenos Aires heeft een hond (mijn docente op school heeft er zelfs 3!). Je struikelt hier over de hondenuitlaatservices. En nu het kouder is krijgen alle honden een jasje aan. Of een sweater. Met capuchon. Seen it all. 's Avonds halen we pizza, die we opeten in bed. Met de Sopranos. :)


Vrijdag slapen we uit en voelt Roel zich iets beter. Ons plan is wederom om naar het Cemetrio te gaan. We besluiten te gaan lopen en halverwege iets te lunchen. Maar als we op ons gemak zitten te eten beseffen we dat we het helemaal niet gaan redden om naar het Cemetario te gaan. Het is inmiddels over 4-en en het sluit al om half 6. Typisch wij weer.. :D Maar we hebben een plan B. Ik wil nog wel even naar Florida, de winkelstraat van de stad. Daar valt niet veel te beleven, het is er vooral erg druk en er zijn weinig leuke winkels. Ik heb nog niks gekocht sinds ik hier ben. Ze hebben hier de Zara, die duurder is dan in Nederland, en de Ver, wat meer gericht is op wat oudere dames dan ik. Verder zijn het boetiekjes, met veelal marktkwaliteit of juist duur en exclusief. Geen H&M helaas, heel  goed voor mijn budget! ;) Aan het einde van de straat weet Roel een hotel, waar hij eens met zijn huisgenoten naar binnen is gesneakt om vanaf de bovenste verdieping uitzicht te hebben over de hele stad. Dat wil ik ook zien natuurlijk en als we er aan komen is het net zonsondergang. Nice! We lopen er vol zelfvertrouwen naar binnen, doen net of we er verblijven en pakken de lift naar 24th floor. We zijn de enige, tussen lege conferentiezalen, met ramen van de vloer tot het plafond en een waanzinnig uitzicht. De foto's spreken voor zich denk ik, het was echt betoverend! We lopen nog stiekem de conferentiezalen in, zodat we ook het uitzicht aan de achterkant kunnen zien. Maar ik vind het allemaal veel te spannend - dalijk worden we weggestuurd door een bewaker, ze kunnen ons vast zien op de camera! - dus als we alles gezien hebben wil ik er snel weer vandoor.







Op de terugweg naar huis, het is inmiddels avond, halen we eten bij een afhaalbuffet. Roel heeft van een meisje op school gehoord dat er bij ons in de buurt een goede zit. Je hebt dan een soort lopend buffet, waar je van op kunt scheppen wat je wil en dat reken je dan voor een vast bedrag per 100 gram af. De zaak die het meisje bedoelde is dicht, maar aan de overkant zit een andere. Terwijl we er staan met ons bakje zeggen we nog tegen elkaar dat het er allemaal niet heel erg goed uit ziet. En of we twijfelen of het wel allemaal zo hygienisch is. Maar om de één of andere reden (uit beleefdheid, omdat we niet weg willen lopen? Uit gemakzuchtigheid? Uit vertrouwen dat het heus niet zo slecht zou smaken als dat het eruit ziet?) scheppen we ons bakje vol, rekenen we af en gaan we naar huis. En het is vies. Het is zo ongelooflijk vies! De aardappelbolletjes smaken naar oliebollen, omdat het waarschijnlijk in een gore frituurpan is gegooid. Er zitten een soort aardappel/spinaziebolletjes bij, maar dat is hetzelfde verhaal. Het lijkt wel rubber! De halve maiskolf is helemaal bruin aan de onderkant. Bah bah bah! We zijn na het eten misselijk en begrijpen niet waarom we het in hemelsnaam hebben gekocht en waarom we het ook nog opgegeten hebben?! We twijfelen of we nog iets anders moeten gaan eten of niet, maar onze buiken doen zeer en voelen opgeblazen. Dus gaan we maar poolen. En bier drinken. :) Poolen is leuk het eerste uur! We zijn de enige in de zaak, waar keiharde Argentijnse popmuziek wordt gedraaid. Roel wint de hele tijd van mij, maar ik begin aardig terug te komen. Dus als de barvrouw ons na een uur vraagt of we nog een uur door willen spelen, doen we dat graag. We betalen, bestellen nog een liter bier en starten een nieuw potje. Halverwege het potje komt er een groep binnen van zeker 50 man. Misschien wel 75. Dronken, luidruchtig. Een barcrawl. Bij een barcrawl kun je je aansluiten als je nieuw bent in de stad en je mensen (en kroegen) wil leren kennen. Ik moet vooral denken aan Salou... Er worden shots uitgedeeld, mensen staan op stoelen te schreeuwen, ze hangen over onze pooltafel. Dus wij kunnen niet meer poolen. Deze mensen hebben gereserveerd, de barjuffrouw weet dat ze eraan komen. En toch laat ze ons voor nog een uur poolen betalen, nog een liter bier bestellen, terwijl ze weet dat deze groep dronken debielen binnen een kwartier onze lol komt bederven. Ik ben woest! Roel kan er nog wel om lachen en maakt nog een praatje met de fotograaf van de barcrawl. Ik sta erbij als een boer met kiespijn. Grrbml! Als klap op de vuurpijl krijgt Roel ook nog eens onwijze buikpijn en moeten we ons haasten naar huis, waar hij zo'n beetje de rest van de nacht af en aan op de WC doorbrengt. Naast zn verkoudheid nu ook nog buikgriep. Of voedselvergiftiging door het vieze afhaaleten, bah!


Zaterdag blijven we de hele dag thuis. Roel ligt ziek in bed en ik doe wat boodschappen voor lunch en avondeten. Ik heb jullie vorige keer al verteld dat hier veel mensen op straat leven. Maar één iemand trekt in het bijzonder mijn aandacht. Een man woont op de hoek van Santa Fe, een drukke straat, naast een bank. Hij heeft daar een bed (wat kratten met daarop 2 matrassen). Aan zijn hoofdeind staat een poef, daar slaapt zijn hond. Daarnaast een stoeltje met wat papier en tekenspullen. Boven zijn hoofd hangen wat posters en tekeningen, al dan niet zelf gemaakt, en daarboven hangt - je gelooft het niet - een vogelkooi. Met een kanarie. Een echte kanarie. Aan het voeteind van zijn bed staat een televisie. Ik vraag me af wat hij daar aan heeft op straat zonder stroom, maar als ik zaterdagmiddag langsloop, ligt hij toch echt televisie te kijken... Op de terugweg regent het en is de meneer - inclusief TV, bed en hond -  onder een plastic hoes gekropen en ligt daar televisie te kijken. Alleen de vogel hangt nog in de regen. Deze man heeft gewoon op straat een gezellige huiskamer ingericht. Bijzonder toch? De rest van de dag blijven we binnen. Een beetje lezen, film kijken.. So much voor ons laatste weekend in Buenos Aires. Maar buiten is het alweer koud en grauw en stappen komt vast wel weer een keer deze reis. Roel moet eerst maar even goed beter worden, en ik kruip met alle liefde naast hem in bed. :)

Zondag is Roel weer een beetje opgeknapt en besluiten we toch maar weer naar buiten te gaan om wat van de stad te zien. We gaan naar de wijk La Boca. La Boca, en dan vooral de buurt Caminito, staat bekend om de gekleurde huisjes. Maradona is er geboren en het stadion van Boca Juniors staat in deze wijk. Verder is La Boca dé volksbuurt van Buenos Aires en zijn er ook delen waar sterk wordt afgeraden om te komen als buitenstaander. Best spannend! We nemen geen waardevolle spullen mee, alleen wat losgeld en Roel zn oude camera om foto's mee te maken. Het is een aardige tocht met de bus naar de andere kant van de stad, maar daar aangekomen is er niets spannends aan. De bus stopt recht voor de kleurrijke buurt en het is helemaal gericht op toeristen. Een marktje, heel veel eettentjes, sourvenirsshops, op iedere hoek een agent. Het is een leuke buurt, met alle gekleurde muren en muurschilderingen en was die nog ouderwets van raam naar raam over de straat hangt. Maar het is er echt extreem toeristisch, zonde! We zien een paar meter verderop Erica Terpstra nog staan met een cameraploeg van Omroep Max. Wij blijven op veilige afstand, gewoon net doen of we niet Nederlands zijn! ;)





















We pakken de bus terug en enige tijd later zijn we weer veilig in onze eigen hipster wijk. Het is ons laatste avondmaal in Buenos Aires en dat moet toch een steak zijn. Roel weet nog niet of zijn buik het al aan kan, maar het gaat er in ieder geval met veel genot in. Dan zien we wel of het er weer uitkomt of niet! ;) We gaan weer veilig voor de 'bife de lomo', na de parilla durven we geen risico meer te nemen! En het smaakt weer heerlijk! Na het eten gaan we nog naar een acabar, een soort spelletjescafé. Een bonte tent, vol kleuren en bloemenmotiefjes, met een kast vol bordspellen wat je aan tafel kan spelen. Leuk concept! Omdat Triviant in het Spaans ons toch net iets te moeilijk lijkt, gaan we voor Memory. En ik win, yeah! 

Maandag is onze aller- allerlaatste dag! Nu dan dus echt de Cemeterio de Recoleta, waar onder andere het graf van Ev(it)a Peron ligt (de Duarte tombe). Het is een grote begraafplaats, niet met graven maar met tombes. Heel bijzonder om te zien. Veel graven hebben ook een raampje waar je door naar binnen kunt kijken. Dan staat daar een kist, maar een meestal wit kanten dekentje. Er daaronder dus iemand die al vele jaren dood is, best luguber!












We lopen er ruim een uur rond en moeten er dan weer snel vandoor, we hebben namelijk een date met Peter en Kate voor een afscheidsdrankje in een kroeg tegenover ons appartement. Onze spullen staan klaar, dus we hebben nog alle tijd. Maar het bier gaat weer vertrouwd per liter, het is onwijs gezellig en alle afscheid is moeilijk (we will meet at Sziget 2014, for real!), dus zitten we een half uur later dan gepland pas in de taxi naar Retiro, waar onze bus naar Iguazu om 19:00 uur vertrekt. En het is superdruk in het verkeer! Spannend, spannend, we komen 18:50u aan het station, rennen (met onze backpack op ons rug, kleine rugzak op onze buik) naar het perron en daar is onze bus... er nog niet eens...
Al snel blijkt dat we bij de allerslechtste busmaatschappij ever geboekt te hebben. Naast ons vertrekken namelijk de bussen naar Iguazu wel op tijd. En de volgende vertrekt ook. Wij staan nog steeds stil. Er wordt gerommeld voorin de bus door werkmannetjes en de chauffeur en steward (heet dat zo in een bus?) staan voor de bus in overleg. We wachten anderhalf uur, zonder dat ons iets wordt verteld. Dan blijkt dat we naar een andere bus moeten, deze is kapot. We komen in een duidelijk minder luxe bus terecht. Irritant, want we hebben ervoor betaald en we moeten nog 18 uur! Niemand die ons wat vertelt, geen sorry voor het late vertrek, niets. We rijden gewoon opeens weg. We hebben inmiddels wat contact gelegd met de jongens achter ons, Chad uit Canada en Sean uit de VS. Ze hebben nog geen hostel geboekt, maar ons hostel het goedkoopst, dus waarschijnlijk komen ze daar ook heen. We spreken af om nog wat te drinken in Puerto de Iguazu, het is zo makkelijk contact leggen hier. Een uurtje later krijgen we eten en bij Roel en mij ontbreekt het toetje. Ik wil ook een toetje (je kent mij!), dus ik vraag aan de steward waar ons toetje is. Hij haalt zijn schouders op, zegt 'no se' en daar blijft het bij. Hij gaat niet op zoek naar ons toetje of regelt iets voor ons, hij doet geen enkele moeite. Vervolgens worden we verveeld met de films Taken en Taken 2 op het algemene scherm, krijgen niets te drinken aangeboden.. Het apparaat waar je warm en koud water uit zou moeten kunnen halen is kapot... zucht! Heel iets anders dan Roel zn busreis naar Mendoza. Daar had hij o.a. wifi en kreeg hij champagne, voor dezelfde prijs! 's Avonds is het koud en kruip ik onder het dekentje, maar 's nachts word ik wakker van de hitte. Ze hebben de kachel aangezet, dus het is klam en warm en de lucht is droog. Mn ogen doen er zeer van! Rond 7:30u 's ochtends word ik wakker, we staan weer stil.. Er is weer iets mis met de bus. We zouden om 13 uur aankomen, maar ik denk dat we blij moeten zijn als we er rond 15:30u zijn. Het duurt lang voor we ontbijt krijgen, maar dan komt er toch een mannetje langs met een zakje waar 'ontbijt & lunch' op staat. We zouden inderdaad ontbijt en lunch krijgen, maar niet tegelijk! Het ontbijt & lunch bestaat vervolgens uit een mierzoete minimuffin in plastic, wat crackers en mariakoekjes. En ik heb zo'n honger!! We besluiten dat we niet de klagende Nederlanders willen zijn en dat we ze gewoon een bad review geven en voortaan met een andere maatschappij reizen. Maar de jongen voor ons, een typische backpacker met lang haar en een neusbel besluit wel ergens wat van te zeggen en hij krijgt een sneer van de arrogante steward. Seriously?!
  
Anyway, als we straks in het prachtige Iguazu zijn om de  grootste watervallen van de wereld te bekijken, zijn we deze reis vast snel vergeten. En misschien is het een goede voorbereiding op de rest van onze reis en alle cheap-ass bussen die we nog gaan tegenkomen. We hebben in ieder geval 2 mooie weken samen gehad in Buenos Aires. Een mooie, maar verloederde stad. Een gekleurde stad, met overal graffiti en in het centrum hoge, glimmende gebouwen. Waar we leuke mensen hebben leren kennen, waar vooral Roel veel mee is opgetrokken en van wie we sommige misschien nooit meer zullen zien. Waar mensen op straat slapen en 's avonds de vuilniszakken langs gaan om er iets bruikbaars uit te halen (iedere avond opnieuw, rond dezelfde tijd). Waar ik me ondanks dat niet onveilig heb gevoeld, iedereen laat elkaar in hun waarde lijkt wel. Waar de hoeren op de hoek van de straat stijlvoller gekleed gaan dan het uitgaanspubliek (misschien om niet op te vallen?). Maar waar de mensen ook vriendelijk en behulpzaam zijn. Waar je heerlijke steak kan eten. Waar het stil is op straat op zondag, omdat iedereen dan bij familie is voor een asado en maté. Waar de hippe meisjes allemaal op Creeper-achtige schoenen lopen, en hun haar 'opknopen' (een soort knot zonder elastiek waar een pluk haar uitsteekt). Waar de metro's altijd afgeladen zijn, een enkele reis kost omgerekend nog geen 40 cent! Waar iedereen een hond heeft. Of een kat. En die verwennen alsof het kinderen zijn. En waar ze qua muziek zeker zijn blijven hangen in de 80's (met Rick Astley als favoriet!). Een erg toffe ervaring!

Hoe is het met jullie, daar in Nederland?