A WONDER CALLED IGUAZU

Dinsdagmiddag komen we na die stomme busreis moe en stinkend aan in Puerto de Iguazu. Weer een hele nieuwe wereld. Het oogt tropisch, met rode wegen van klei, palmbomen en uitzicht op uitgestrekte groene wouden. De temperatuur is aangenaam, maar het klimaat is hier erg vochtig. We gaan met Chad en Sean, de jongens die we hebben leren kennen in de bus, op zoek naar ons hostel. Het op loopafstand van de bus, klein, maar heel gezellig. Een buitenkeuken waar regelmatig iemand staat te koken, een hangmat, zelfs een zwembad! In onze kamer is alles klam van het vocht en het beddengoed ruikt naar natte hond, maar dat nemen we voor lief. We gaan ons douchen en omkleden en gaan dan met de jongens het stadje in om te 'ontbijten' (om 16u 's middags...). We vinden een gezellig plekje dicht bij het station waar het eten niet al te duur is. We krijgen het bier weer in een liter fles en kartonnen bekertjes erbij, helemaal leuk! Ik heb al snel een nieuw vriendinnetje gemaakt: de plaatselijke lapjeskat. Zo lief! Ik mis de mijne... ♥ Een stel uit Australië wat net aan het uitchecken was in het hostel toen wij aankwamen sluit ook nog even bij ons aan en delen hun tips. Zo moeten we definitely de mountainbiketour 'deadroad' gaan doen in Bolivia, ja ook ik, ondanks dat ik mountainbiken stom vind en niet van fietsen houd. En Iguazu is geweldig, maar het is niet noodzakelijk om het vanaf de Argentijnse én Braziliaanse kant te bekijken. Je krijgt niet eens een stempel in je paspoort als je over de Braziliaanse grens komt! 

's Avonds eten Roel en ik samen in het dorpje en gaan we op tijd naar bed, we hebben een hoop slaap in te halen! 

Woensdag staan we vroeg op om in het hostel te ontbijten. De hostels zijn hier goedkoop en vrijwel allemaal inclusief ontbijt. Ideaal! Rond 12:00u zitten we in de bus naar Iguazu Falls. De watervallen! We zijn helemaal zenuwachtig, net alsof we op schoolreisje gaan! Als we het park binnen komen worden we tegemoet gelopen door coati's. De eerste helft van de dag zijn we ervan overtuigd dat het miereneters zijn aangezien ze met hun snuit door de aarde vroeten, maar het blijken gewoon een soort wasberen te zijn. Zien er lief uit, maar je mag ze absoluut niet aaien. Er hangen schrikwekkende borden met opengeregen kinderhandjes dat voeren of aaien geen goed idee is. Dus dat doe ik maar niet. :)  

In het treintje richting de watervallen lijkt het wel alsof we een paradijs in rijden. Alles is groen en om ons heen vliegen vlinders in allerlei prachtige kleuren. Zo tof! 

We moeten nog een lange brug over lopen voordat we bij het eerste punt komen: een uitkijkpunt recht boven de grootste waterval die er is. We vragen ons af of je direct door de stroming naar de watervallen wordt gesleurd als je van het bruggetje valt, maar dat lijkt daar nog niet direct het geval. Want een stukje verder op zitten er 2 schildpadden te chillen op een steen middenin het water en als we er bijna zijn zien we zelfs een echte krokodil in het wild. Een kleine, die waarschijnlijk geen mensen eet, maar toch. Spannend! 

En dan is er de waterval. Je ziet het al aan komen door wolken van condens boven de waterval. En als je er dan staat is het overweldigend! Je hoort dat water stromen, zoveel kracht, zoveel energie. En je wordt zeiknat! We blijven er een poosje hangen, het is zo tof, we wilden er bijna niet meer weg. Maar er is ook een een blue track, waarbij je onder de watervallen langs gaat. En een red track, een wandelroute over de watervallen heen. Op de terugweg komen we Andres tegen op de brug, een oud-huisgenoot van Roel uit Buenos Aires! Hoe toevallig! Hij is met 2 meiden en 1 daarvan komt ook nog eens uit Rotterdam. We spreken af 's avonds met z'n allen iets te eten in het dorp. 

De blauwe wandelroute is mooi en ook zeker indrukwekkend. Bij 1 waterval kom je er zo wat onder de staan, ook daar word je enorm nat. De herrie die het water maakt is onvoorstelbaar, het knalt echt naar beneden. 

De rode wandelroute is een stuk spannender. Je loopt boven de watervallen langs. Dat geeft een geweldig uitzicht! Maar als je dichterbij komt gaat de brug echt over de watervallen heen en het hekje komt maar tot onze middel. Best wel eng, als je uitglijdt en er overheen kiept, dan ga je heen hard mee naar beneden... Ik loop dus voorzichtig en met kloppend hart over de bruggen, maar wat mooi en geweldig om te zien! 

Inmiddels begint het te schemeren en is het tijd om te gaan. We besluiten niet het treintje terug te nemen, maar de wandelroute, en onderweg spotten we nog wat wilde cavia's. Vind ik leuk, Roel vindt er niks aan, die houdt niet van cavia's! ;) 

Onderweg naar huis zijn we helemaal rossig van de geweldige dag. We zijn een aantal keer zeiknat geworden, dus mijn haar zit wild en mijn make-up overal, maar de zon heeft ons weer opgedroogd en het voelt echt alsof we de hele dag buiten zijn geweest. Chad en Sean zijn vlak voor ons in het hostel aangekomen, zij zaten kennelijk in de bus voor ons vanuit Iguazu, en we doen samen nog een biertje op het terras van het hostel. Dan is het alweer tijd om ons om te kleden, want we hebben nog een dinnerdate staan met Andres en de 2 meiden. Het blonde meisje komt uit Noorwegen en daar heb ik een leuke klik mee. Helaas reist zij al eerder door en zullen we haar niet meer zien... Het is bijzonder hoe mensen hier zo snel in je leven komen en er ook weer zo snel uit verdwijnen. De avond wordt uiteindelijk verstoord door een enorme regenbui. We zitten buiten, weliswaar onder een parasol, maar als onze stoelen langzaam in modderpoelen beginnen te veranderen is het toch echt tijd om te gaan.

's Nachts slapen we onrustig. We hebben allerlei rare dromen. Ik droom over nare dingen. Over zware beslissingen. Over meegezogen worden in watervallen. De overweldigende van al dat water heeft ons kennelijk diep geraakt. Bizar om bij het ontbijt te horen dat onze hostelgenootjes een zelfde onrustige nacht met 'weird dreams' hebben gehad. 

Donderdag is onze laatste dag in Puerto de Iguazu, vrijdag vertrekt onze bus naar Salta al om 9:45u. Ons plan was om een dagje aan het zwembad te liggen, maar het is fris en bewolkt, dus helaas gaat dat niet door. Dan maar weer de Soprano's en even het dorpje in om wat foto's te maken en om boodschappen te doen. We willen die avond zelf koken in het hostel en we willen genoeg eten en drinken mee de bus in om een hongerige disaster als de laatste keer te voorkomen! In het hostel doen we nog een afscheidsbiertje met Chad en Sean die die middag al vertrekken en dan is het alweer bijna etenstijd (lees: 22:00u 's avonds!) Zelf koken in het hostel is onwijs leuk! Er zitten andere mensen te eten en we hebben dus zo weer contact met de medebewoners. En onze pasta (hier bijna nergens te krijgen in een restaurant!) is erg goed gelukt! En laat ik jullie niet vergeten te vertellen over de hostelhond. Een schattig bruin hondje wat je tegemoet komt lopen als je straat in komt en op schoot komt zitten als je op de grond zit. Meteen mijn beste vriendinnetje, met wie ik nog tot laat op de avond heb zitten kroelen. 

En dan is het alweer tijd om onze backpack in te pakken. Een busreis van 24 uur naar Salta... What will that bring? 

♥