zaterdag 22 juni 2013

ALL THIS BEAUTY


Hola cariño's!

Laatst een avond en een middag besteed aan het reisverslag van San Pedro en de tour naar Salar de Uyuni, crasht mijn laptop een dag later. Nu ben ik alles kwijt: bestanden, foto's... En dat terwijl mijn laptop pas 4 maanden oud is! Maar goed, mijn eigen ICT-er heeft 'm weer gemaakt en ik kan weer typen. Gelukkig heb ik op Facebook een mooie back-up van de meeste foto's van de reis.

Maar goed, ik begin opnieuw... Het lijkt alweer heel lang geleden, maar op zaterdagochtend 1 juni stappen we om 7:00u 's ochtends in de bus van Salta, Argentinië naar San Pedro de Atacama, Chili. Het is een prachtige busreis van 9 uur door het Andesgebergte, een tour op zich. We rijden zeker 5 uur op 5200 m hoogte, je hoort de chipszakken open ploffen van de druk. De grensovergang verloopt vrij soepel. Check, weer een nieuwe stempel in ons paspoort. En dan opeens zijn we er. Voor ons gevoel worden we midden in de woestijn gedumpt met onze tassen. Maar het blijkt het busstation van San Pedro de Atacama, en ons hostel is er maar 5 minuten lopen vandaan. 






We hebben niet het bovenste hostel geboekt op Hostelworld, maar een redelijk onbekende met goede reviews. En het is ook een heel tof hostel! Alles speelt zich buiten af. Er is een grote binnenplaats met daaromheen de kamers en wat badkamers en WC's links in de hoek. De crew bestaat uit een groep gasten die dit samen opgezet hebben en die het, zo vertelt één van hen ons later, als een leefstijl beschouwen. Eén van de jongens heeft een Belgische vriendin die ons in het Nederlands wegwijs maakt. Zo vertelt ze ons dat het hier 's nachts enorm afkoelt, soms wel tot een paar graden onder nul, en dat er daarom iedere avond een groot kampvuur wordt gemaakt in het midden van de binnenplaats. Alle hostelgasten mogen aanschuiven en iedereen neemt zijn eigen drank mee. Als Roel en ik even gaan liggen - we hebben een lange reis achter de rug - horen we na een uurtje een meisje 'gillen' buiten. Ik kijk stiekem tussen de gordijnen door en zie dat een groepje mensen drugs zitten te gebruiken op de binnenplaats, met op de achtergrond psychedelische house. LSD of iets, of wie weet alleen hele sterke wiet? Als we even later de mensen in de kamer naast ons horen seksen weten we het zeker: we zitten in het grootste hippiehotel van San Pedro! :) Welcome to hotel California! 




In de dagen erop zien we geen drugs meer voorbij komen, en de psychedelische house verandert weer in de in Zuid-Amerika zo vertrouwde 80's rock, maar San Pedro de Atacama blijkt wel degelijk een hippiedorp. Het is hier heel gemakkelijk om weken te blijven hangen. Het is klein en knus en veilig. Overdag is het warm, en zitten op terrasjes in de zon of liggen we in een hangmat bij het hostel. Het dorp bestaat uit stoffige zandweggetjes waar sourvenirswinkeltjes afwisselen met restaurantjes en touraanbieders (de geisers, de laguna's, zandsurfen, de sterren, de salares, als je wil kun je iedere dag iets anders doen!) en waar op iedere hoek een hostal zit, met aanlokkelijke hangmatten in de zon. 's Avonds wordt het koud en trekt iedereen dikke truien en handschoenen aan en is er in ieder restaurant en iedere kroeg een haardvuur of een kampvuur dat wordt aangestoken. Het hele dorp ruikt naar de knusse geur van knisperend hout. Het regent er nooit en mede daardoor is er 's nachts een enorme sterrenhemel te zien. Het is onmogelijk om het op foto vast te leggen, maar wat is dat prachtig! Zoiets heb ik echt nog nooit gezien! Je kan de Melkweg zien en het Zuiderkruis en sterrenbeelden als je er een beetje verstand van hebt. Als je door het pikkedonker naar huis loopt en naar boven kijkt is het werkelijk betoverd om te zien!  

Op één van de zandweggetjes komen we ook Paul tegen, een Nederlandse jongen die Roel kent van zijn tripje naar Uruguay. De laatste dag hiken we met hem door de woestijn richting ruïnes in de bergen en beklimmen we een uitzichtpunt. Een flinke klim en de droge lucht en een hoogte van 2400 m maakt San Pedro letterlijk adembenemend. Vanaf de dag van aankomst slaap ik 's nachts slecht van de benauwdheid en ben ik overdag hees en aan het hoesten. Maar het is de weg naar boven zeker waard, wat een geweldig uitzicht! Rechts van ons zijn er een soort van canyons, prachtig om te zien. Voor ons liggen de vulkanen, met witte toppen van de sneeuw. Ons dorp lijkt vanaf daar opeens zo klein. Achter ons hebben we uitzicht op de rest van het gebergte. Als we vanaf daar ook nog eens de zonsondergang kunnen zien is het plaatje helemaal compleet. De laatste zonnestralen tussen de bergtoppen door en een lucht die van blauw naar roze naar donkerpaars kleurt. We zijn beneden voordat de zon helemaal onder is, en we lopen door de woestijn in het pikkedonker terug naar het dorp. Spannend, want je ziet echt níks, maar de sterrenhemel is daar nog mooier en nog stralender. Schitterend!











De volgende ochtend is het echt tijd om uit te checken uit ons fijne hostel in dit fijne dorp en worden we om 8:00u opgehaald voor de 3-daagse Uyuni-tour. We worden in een busje naar de grens gereden en van daaruit gaan we verder in een jeep. In de bus leren we Jules kennen, een jongen uit Maastricht en Sarah, een meisje uit Canada. We willen eigenlijk graag een jeep delen, maar op de grens delen ze Roel en mij bij 2 andere stelletjes in. Nooo... Maar de jeeps trekken aardig gelijk op en tijdens de stops zijn we alsnog met zijn allen samen. De gehele groep bestaat uiteindelijk uit een stel uit Zwiterserland, een stel uit Canada (en het meisje, Sofia, heeft een Colombiaanse moeder en spreekt vloeiend spaans, heel handig!), 3 meiden uit Ierland, een Braziliaanse jongen, Jules, Sarah, Roel en ik. Heel gezellig! 
De grensovergang naar Bolivia is de ingang naar een hele nieuwe wereld. Een huisje in the middle of nowhere waar je wat formulieren invult en, check, weer een stempel voor de komende 30 dagen. Autowegen van asfalt veranderen in zandweggetjes en de WC's zijn plotseling vreselijk vies. :) Onze chauffeur is echt een schat, hij rijdt verantwoordelijk en geeft ons heel veel informatie.


Onze eerste stop is bij de Laguna Blanca, ontzettend mooi! Laguna's zijn een soort bergmeren. Het is er erg koud, maar de zon schijnt en het uitzicht is overdonderend. Een paar meter verder ligt de Laguna Verde, minstens net zo mooi. We rijden met de jeep door de 'Salvador Dali' woestijn en stoppen bij een natuurlijke warmwaterbron. We trekken onze zwemkleding aan en laten ons in het water glijden. HEERLIJK! Het water is zo warm, bijna heet, terwijl de lucht om je heen zo koud is. Ik heb nog vele malen terug verlangd naar dit warme water op deze mooie plek... We mogen er niet langer dan een minuut of 20 blijven, omdat we door moeten, maar ook omdat de mineralen in het water na deze tijd niet goed meer voor je zijn.









We rijden door naar de geisers, hete stoom wat uit de grond komt. Niet zo heel bijzonder om te zien, maar mooi om even mee te pakken. De geisers liggen op het hoogste punt dat we gaan komen, meer dan 5000 meter hoog... We stoppen cocabladeren in onze wangen tegen de hoogte en eten coca-snoepjes. De mevrouw van de tourorganisatie heeft ons al gerustgesteld: hoogteziekte krijg je wel of niet. Als we niet ziek zijn geworden tijdens de busrit van Salta naar San Pedro (meer dan 5 uur of 5200m hoogte) hoeven we niet bang te zijn voor the real thing (dagenlang overgeven, of in het ergste geval hersen- of longoedeem!). Hoofdpijn, kortademigheid, bloedneuzen, slapeloosheid en benauwdheid is heel normaal... :S Het is heel raar, want het werkt echt zo. Als je naar buiten stapt ben je na een paar minuten buiten adem. Des te meer respect hebben we voor die paar mensen die de omgeving op de fiets verkennen. Bergopwaards, met een ijskoude wind en zo weinig zuurstof in de lucht... Ik moet er niet aan denken! We zwaaien vriendelijk naar ze en steken onze duim op als we langs ze rijden. 




We lunchen in het hotel waar we 's avonds gaan slapen en het eten is verrassend goed. Eind van de middag bezoeken we de Laguna Colorado. Een laguna met een rode gloed en die vol staat met flamingo's. Van september tot november schijnen er nog veel meer flamingo's te zijn, de sissy's zijn nu naar een warmer meer gevlogen... Maar het is alsnog supervet om te zien. Als er dan ook nog een kudde lama's voorbij loopt, is het Boliviaans plaatje compleet. Roel en ik maken samen een wandeling door de woestijn en sluiten dan weer aan bij de rest in de jeep. Op naar ons back-to-basic hotel, zonder stroom, zonder warm water en zonder verwarming. Met -10 's nachts is het er amper uit te houden, gelukkig kunnen we slaapzakken huren. We eten vroeg en om 20:00u ligt iedereen al in bed. Het is the worst night of my life. Ik hoest me nog steeds kapot en heb het zo benauwd door de hoogte. De dekens en de slaapzak helpen tegen de kou, maar ik word steeds wakker, happend naar adem en als ik slaap droom ik de raarste dingen. We zijn blij als het 6:30u is en tijd om op te staan. 







Dag 2 starten we bij rotsen midden in de woestijn. Om ons heen zijn gekleurde bergen, waar je zigzagweggetjes op naar boven kan zien. Zo mooi! We stoppen nog even omdat er een konijntje zijn hoofdje boven de rotsen uitsteekt, zo kunnen we allemaal even een foto maken. :) Het groen langs de rotsen schijnt ook bijzonder te zijn zo in de woenstijn. We stoppen nog bij een aantal laguna's met flamingo's. We zeggen tegen elkaar dat we inmiddels wel een beetje laguna- en flamingomoe zijn, zo snel ben je verwend! :) We lunchen uit de achterbak van de jeep aan de voet van een laguna met wederom een geweldig uitzicht, wat is het toch bijzonder om hier te zijn! Ook een leuk detail: zelfs op deze hoogte - wij kunnen amper lopen zonder uitgeput te raken - liggen er overal voetbalveldjes. 














De volgende stop is het uitzicht op een actieve vulkaan. Onze chauffeur verzekert ons dat hij niet opeens af kan gaan, gelukkig, maar we kunnen er ook niet dichterbij komen. Maar ook van een afstand is het erg tof om te zien! We krijgen er ruim te tijd om rond te lopen en even rustig te op de rotsen te zitten (en achter mee beschutte rotsen te plassen, helemaal back to nature hier! :)). Onderweg naar onze volgende slaapplek krijgt de andere jeep een lekke band. Gelukkig zitten we bij een goede touroperater (horrorverhalen van uren wachten in de kou bij een lekke band zijn hier algemeen bekend) en hebben we een reserveband. Onze chauffeur helpt ook en er stopt nog een andere jeep van een andere touroperator om mee te helpen. One love! :) Die nacht slapen we in een zouthotel, vlak voor de zoutvlakten. Van binnen is alles van zout gemaakt, heel tof om te zien. Er zijn ons in dit hotel betere voorzieningen beloofd, maar daar blijkt weinig van waar... De 'warme' douche zijn een paar straaltjes en halverwege de 'douchelijst' ( 1 douche voor zo'n 50 mensen, dan werkt een lijstje wel) is er helemaal geen water meer. Ook niet om de WC mee door te spoelen, dus vul maar in hoe dat er in de loop van de avond uit gaat zien.. Bah! Maar we krijgen wijn bij het eten en zitten nog een poos met Sarah, Jules en de Ierse meisjes aan tafel te kletsen en te drinken. En dan op tijd naar bed, de volgende ochtend vertrekken we om 5 uur om de zon op te zien komen op de Salar de Uyuni. 





5 uur is echt vroeg. In de jeep vallen we nog even in slaap en worden net op tijd wakker gemaakt door Sofia om de zonsopgang te zien. Het is verschrikkelijk koud en ik heb een ochtendhumeur en eigenlijk vind ik het niet zo heel bijzonder. Al dat zout lijkt gewoon op sneeuw. En ik houd niet van sneeuw! Grmbl!




Maar na een bezoek aan een park met rotsen die ooit koraal waren en cactussen van 900 jaar oud rijden we naar het midden van de salar. De zon staat inmiddels op z'n hoogst en weerspiegelt heel mooi op de vlakte. En dan opeens is het toch wel heel bijzonder. Zo groots en zo wijd, alleen maar wit! Het is traditie om hier foto's te maken waarmee je speelt met de ruimte en optisch bedrog en we gaan er helemaal in op. Je wil er springen en dansen, er is zoveel ruimte! Als het tijd is om te gaan, wil ik bijna niet weg. Wanneer komen we nou ooit nog terug op zo'n plek? Zo mooi, zo bijzonder! 








And it is Sarah's birthday that day! CONGRATS! :)


We lunchen voor de deur van een winkeltje/WC/mini-museum op de zoutvlakte en dan is het alweer tijd voor onze laatste stop: Uyuni. Uyuni is een heel klein dorpje wat draait op toerisme. De Zwitserse jongen uit onze groep vertelt me dat Uyuni lang een spookdorp is geweest. Het was eerst het eindpunt van de treinlijn en stond daarom in het teken van vervoer van goederen. Toen de trein werd stilgelegd, was er eigenlijk nog maar weinig te doen of te halen... Inmiddels is het hét eindpunt van de populaire Uyuni-tour en bouwen ze langzaam op. Maar het is er nog steeds slecht onderhouden en vooral ook erg vies! Overal ligt vuilnis, iedereen gooit ook alles gewoon op de grond! We bezoeken er een marktje, maar we kopen er niets (veel te toeristisch, je betaalt hier zeker de hoofdprijs) en we gaan naar het treinenkerkhof. En dan is de tour toch echt voorbij... We hebben nog geen hostel geboekt in Uyuni, maar Jules heeft er eentje en die hebben voor ons ook een kamer vrij. Yaaay! Een grote privékamer, mét warme douche! We staan zo lang onder de douche dat de man van het hostel komt vragen of we of willen ronden zodat anderen ook nog warm water hebben. Oeps! :)





En dan slaat de vermoeidheid toe. Ons stoere plan om die avond nog wat te gaan drinken met Jules, Sarah en de Ierse meisjes is veel te hoog gegrepen. Als we bij de pizzaria zitten voel ik me zo beroerd dat ik mijn pizza laat inpakken en we ons grote, warme bed inkruipen. 

Bolivia heeft ons verwelkomt met het mooiste van hun land, muchas gracias!


1 opmerking:

  1. Wow linnie, wat een cool verhaal weer!
    Geniet van wat nog komen gaat, x Rink

    BeantwoordenVerwijderen