zondag 18 augustus 2013

DE AMAZONE

De première van Straatstijl's eerste en enige gastschrijver, mijn liefde en mijn allerbeste reismaatje Roel van Tienen! :) 


In Lima hebben we via internet 'goedkope' tickets kunnen bemachtigen voor de reis naar Iquitos. Iquitos is de grootste stad van de wereld die niet te bereiken is over land, je moet met het vliegtuig of de boot. Gedurende de vlucht schijnt er een mooie avondzon die het Andes gebergte rood verlicht, een mooie laatste blik op de bergtoppen die we vanaf nu achter ons laten.

Omdat vliegen niet mijn meest favoriete manier van reizen is, en ik opgelucht ben dat we het gebergte onder ons hebben gelaten, kijk ik bij aankomst uit naar een sigaretje. Maar bij het verlaten van het vliegveld komt me een horde ongeduldige perueanen tegemoet die allen beweren een betere, goedkopere of mooiere taxi te hebben. Linda redt me uit deze situatie door te kiezen voor een goedkope motortaxi, even wachten met het sigaretje dus. Een motortaxi is een soort tuktuk, volgens Linda een soort paard-en-wagen met een motor ervoor ipv een paard. Gedurende de rit naar het hostel blijkt al snel dat de wegen gevuld zijn met motortaxi's, een auto op de weg is een grote uitzondering in deze stad. Het is een leuk straatbeeld en ze klinken als vele op hol geslagen grasmaaiers.

Zodra we bij het hostel aankomen blijkt er door een administratieve fout geen plek meer vrij te zijn. Door de vriendelijke hostel mevrouw worden we in een ander hostel geplaatst en ze vergoed de helft van de prijs voor een nacht zodat we geen extra kosten maken, erg vriendelijk! Het blijkt daarnaast ook nog eens erg luxe te zijn, dus niets te klagen zover. Eenmaal de tassen de kamer in gezeuld te hebben is er eindelijk tijd voor dat verdiende sigaretje.




We besluiten wat te eten in de stad. Wat vervolgens blijkt is dat er zich niet alleen ongeduldige peruanen bevinden op het vliegveld, maar dat ze zich ook verplaatsen in de stad. We zijn gestrikt door iemand die ons een jungle tour rijker wil maken. Hij legt het een en ander uit over zijn tour, maar laat ons dan met rust. Zegt ie. Hij begrijpt dat we moe zijn na de vliegreis. Deze vriendelijke man wijst ons een Italiaanse eettent, waar ik naar op zoek was, en wenst ons een fijne avond. Maar na een keuze gemaakt te hebben welke pizza ons gelukkig maakt, staat dezelfde man met z'n mooie tour 15 minuten later aan onze tafel en schuift aan. Het begrip van onze reismoeheid lijkt prompt verdwenen, waar deze meneer nog niet overtuigd is van onze keuze voor zijn tour. Zodra de pizza wordt uitgeserveerd kunnen we hem toch duidelijk maken dat zodra we besluiten een jungle tocht te doen in Iquitos, we hem een bezoekje brengen. Dit is genoeg voor 'm, en we krijgen wederom een fijne avond gewenst.

De tweede dag verhuizen we naar een ander hostel, wat een erg goede keuze blijkt omdat deze een zwembad bezit. Dit is nogal aangenaam gezien het tropische klimaat in Iquitos (30+). De komende dagen spenderen we behoorlijk wat tijd in het zwembad en de stad
zelf. We zijn een Fries stel tegen gekomen in het hostel die ons voorziet van handige informatie over de bootreis naar Letcia, onze volgende bestemming. Het is een driedaagse bootreis die we gaan maken naar Colombia. Het stel vertelt dat we niet te veel (geen) luxe moeten verwachten en geeft als tip mee een hangmat aan te schaffen.







De dag voor vertrek nemen we een motortaxi naar de haven om de boten te checken. We worden tegemoet gekomen door een peruaan die ons naar een van de boten wijst. Het communiceren met de bemanning gaat moeizaam, het havenpersoneel houdt er een onduidelijk dialect op na. Toch krijgen we het voor elkaar om een cabine te kunnen bezichtigen. Hiervoor moet we een stijle trap omhoog waar de bemanning nogal blij van wordt. De mobieltjes worden gretig gebruikt voor mooie foto's onder Linda's rokje. Linda kijkt nu toch wat minder uit naar deze bootreis met de hitsige matroosperuanen. Bij gebrek aan alternatief boeken we toch een cabine voor onze reis naar Leticia.



De dag van vertrek, en de dag van m'n verjaardag, besluiten we een taartje te scoren in een koffietent. Deze is versierd door Linda met twee kaarsjes die m'n leeftijd bevestigen. In La Paz ben ik al verblijd met m'n verjaardagscadeau: Een charango, een 10-snarige Zuid Amerikaanse gitaar. Het bespelen ervan wordt een leuke uitdaging voor me bij terugkeer op Nederlandse bodem. We vieren mijn verjaardag bescheiden, mede omdat we die avond vertrekken.




Om zeven uur komen we aan op de boot en worden onze tassen de cabine in gedragen. De cabine ziet er uit als een gevangeniscel en met de tassen is de ruimte al snel gevuld. De boot hangt al aardig vol met vele hangmatten voor degene die afzien van een cel, en niet veel later vertrekken we, op naar Leticia.

De bootreis is over de Amazone is erg mooi. We komen langs vele kleine dorpjes aan de kant gelegen van de grote rivier. Bij de meeste meren we aan, voor het laden/lossen van goederen, post of het nodige vee. Het blijkt namelijk dat we varkens, koeien en flinke stieren aan boord krijgen. Vooral de laatst genoemden blijken niet altijd zo vrijwillig aan boord te willen. Met alle mankracht en nodige atributen proberen ze op een gegeven moment een goed grote stier aan boord te brengen. We zien dat ze niet alle diervriendelijke methodes gebruiken om dit te volbrengen. Als niet veel later een varken wat mee moet wordt neer getrapt gaat Linda door het lint. Maar gezien Linda de voertaal onvoldoende spreekt en in het Engels staat te tieren, krijgt ze weinig reactie. En met alle dieren aan boord, inclusief een bewusteloos varken, wordt de reis op deze manier, met ergenis van Linda, toch vervolgt.









Na twee slapeloze nachten in de te warme, benauwde en te kleine slaapcel komen we uiteindelijk aan op het drielanden punt. Hier ligt namelijk de grens tussen Peru, Colombia en Brazilie. Met een kleine motorboot worden we naar Santa Maria (Peru) gevaren om '
uit te checken' en vervolgens naar Leticia om Colombia in te kunnen checken. Leticia bevalt ons als stad al vanaf de start beter dan de peruaanse steden. Bijvoorbeeld het zelf op zoek gaan naar een taxi ipv overdonderd te worden, dit geeft toch een beter gevoel.




In Leticia zitten we in een leuk, beginnend hostel. Een goede uitvalbasis om de stad te verkennen en bij te komen van de slapeloze boot nachten. De stad is niet groot en eenmaal verkend boeken we na een dag of twee een jungletour. Een tocht van twee dagen in een lodge, een uur van Leticia. Samen met twee andere Colombianen en de gids verkennen we het gebied. Dit doen we door wandelingen in de jungle en vaartochten bij nacht over het meer. Veel dieren zien we helaas niet, het blijft bij toekans, papegaaien  aapjes en gehengelde vissen uit het meer. Wat ik gelukkig wel vaak genoeg zie is de WC. Door een opgelopen bacterie heb ik deze maar al te vaak nodig, en ben blij dat deze mijn amper verteerde voedsel kan opvangen.


























Eenmaal terug in Leticia horen we van een Zweeds stel over een dagtrip waarbij het zien van de bijzondere dieren centraal staat. Na een paar rustige dagen waarbij ik een beetje kan herstellen van de bacterie en de WC nog veel te vaak zie, besluiten we deze trip te boeken. Linda heeft dit als vervroegd verjaardagscadeau gevraagd van haar ouders, en een goed cadeau is het! De hele dag op deze trip is Linda in haar element. Tussen de apen op Monkey Island, papegaaien  het zien van roze dolfijnen, en het vasthouden en aaien van kaaimannen, luiaards, een baby-jachtluipaard, schilpadden en een anaconda maken deze dag compleet. Alle dieren waarvoor we naar de amazone/jungle kwamen hebben we deze dag mogen bewonderen. Een goed geslaagde tour!



















Na deze bijzondere trip door het amazone gebied is het tijd om Colombia verder te ontdekken. Onze ontmoeting met Leticia en de positieve verhalen van medereizigers over dit land heeft ons erg enthousiast gemaakt. Op naar Bogota!


Geen opmerkingen:

Een reactie posten