Allereerst wil ik jullie bedanken voor alle lieve en leuke reacties! Via mail, Facebook, whatsapp, fijn dat jullie meelezen en ons nog niet vergeten zijn! :)
Wij zijn aan onze laatste maand reizen begonnen, maar met het blog loop ik achter tot een maand geleden... Na nog 1,5 dag in Cuzco (en de ontdekking van de perfecte crêpe met kaas. niet bij één van de vele toeristische tenten, maar gewoon bij een man met zijn bakplaat op de hoek van de straat) hebben we de nachtbus naar Arequipa. Door alle enge verhalen over recente ongelukken en overvallen op nachtbussen in Peru zijn we de hele reis alert, maar we komen om een uur of 7 veilig aan in Arequipa. In het hostel moeten we wachten, we zijn vroeg en de gasten die op onze kamer verblijven zijn nog niet uitgecheckt. Dus we kruipen op de bank met onze laptop voor een paar afleveringen The Sopranos en doen ons best om onze ogen open te houden. Arequipa staat bekend om haar Colca Canyon en ons plan is dan ook om deze te gaan bezoeken. Maar bij navraag blijkt de prijs van de 'billiton turistico', het entree ticket van de Canyon, in korte meer dan verdubbeld te zijn. Dat maakt het bezoek zelfs zonder tour en op eigen houtje met de bus erg duur. Na wat wikken en wegen besluiten we dat de Colca Canyon niet in ons budget past en dat we de dagen hier gebruiken om te genieten van het goedkoopste wat de stad te bieden heeft: het prachtige weer. Na alle kou van Bolivia en het matige weer in Cuzco is de zon onze beste vriend. Arequipa staat bekend als de witte stad, net als Sucre in Bolivia, en ook hier is het goed te begrijpen waarom. De stad oogt schoon en open, met haar mooie, witte gebouwen en de zon die altijd schijnt. En op de achtergrond blinken de witte toppen van vulkaan Misty. Een heerlijke stad om in rond te dwalen!
Het hostel is ook heel fijn. Na de eerste dag de stad verkend te hebben, blijven we de tweede dag in het hostel. Het heeft een geweldig dakterras, midden in de zon, met uitzicht over de stad en de vulkaan. Op de begane grond een grote tuin, met pooltafel en tafeltennis en eethoekjes op het terras. Roel skypt met zijn zus, ik werk mijn blog bij, we spelen wat potjes pool, koken zelf en eten aan tafel in de tuin. Dit voelt voor het eerst écht als zomer, heerlijk!
In het hostel leren we ook een engels stel kennen, en aangezien Arequipa ook bekend staat om haar bruisende nachtleven, maken we 's avonds met z'n 4-en de stad onveilig. Het loopt uit op een soort kroegentocht, we drinken plaatselijk bier en cocktails, dansen met de locals en eindigen uiteindelijk, zoals het hoort, in de shoarmatent. Of dönnertent in dit geval! :)
De volgende dag sta ik om 9:00u op om te vragen of we nog een nacht extra kunnen blijven. En voor het eerst sinds onze reis kan dat niet. Onze kamer is gereserveerd en verder is het hostel compleet volgeboekt. Verdorie! We slepen onszelf met een brakke kop naar de ontbijttafel (dit hostel serveert pannenkoeken met banaan ipv een broodje jam, en dat is al reden genoeg om voor altijd geëerd te worden!) en pakken snel onze spullen in. Gelukkig zit er een minder bekend (maar ook iets goedkoper) hostel in de straat en hoeven we onze spullen met een klein stukje te verslepen. 's Middags spreken we af met Sara (van de Inca Jungle tour) die ook in Arequipa is. Zij zit met wat vrienden en al hun bagage in de Ierse Pub. Sara reist vanaf hier naar het Zuiden en wij naar het Noorden, dus het is ons laatste drankje samen. Desalniettemin erg leuk om elkaar weer even te zien!
Aan het eind van de middag bezoeken we Juanita. Juanita is een Inca-meisje van een jaar of 12 wat 500 jaar geleden geofferd is op de top van een berg in de Andes na een vulkaanuitbarsting. In 1995 was de vulkaan wederom actief en smolt het ijs, waarna Juanita (en later nog een aantal geofferde kinderen) gevonden zijn. Het is een interessant museum, met een informatie film over de Inca's en de vondst, een hoop andere spullen die geofferd en weer gevonden zijn, en aan het einde Juanita. Een soort ijskist van glas waarin het meisje ligt. We mochten geen foto's maken, maar het is indrukwekkend om te zien. Omdat ze na de uitbarsting bloot is komen te liggen is haar gezicht aangetast, maar haar armen, haar haar, haar handen zien er net zo uit als die van jou en mij. Alsof ze zo op zou kunnen staan. Bijzonder dat zo'n meisje na 500 jaar zo intact gevonden wordt! En als troost: uit de manier hoe ze aangekleed was is gebleken dat ze als goddelijk werd gezien. Waarschijnlijk is bij haar geboorte al bepaald dat zij uitverkorene was, dat zij op een gegeven moment geofferd zou gaan worden, en heeft zij dit lot geaccepteerd en zelfs als een eer gezien. Dat maakt haar vroege en waarschijnlijk pijnlijke dood (ze werd eerst vergiftigd en vervolgens werd haar hoofd ingeslagen met een harde klap met een steen boven haar oog) iets minder tragisch.
Nog een reden waarom Arequipa zeker de moeite waard is om te bezoeken: in het centrum zit een heel groot fastfoodplein! ;) In 1 gebouw zit Starbucks, KFC, Pizza Hut en Burger King! Die avond eten we een spotgoedkoop menu met kortingsbonnen bij de Burger King. Naast ons zitten 2 nonnen in traditionele kleding heerlijk KFC hotwings weg te kluiven, een mooi gezicht! We gaan op tijd naar huis en ons bed in. We hebben nog een kater weg te slapen en de volgende ochtend vertrekt onze bus alweer om 7:00u.
We hebben besloten de reis van 13 uur van Arequipa naar Paracas te maken met een dagbus. Het is namelijk een trip die start door de bergen en eindigt in een lange weg langs de woestijn en aan de kust en als het licht is kunnen we van het mooie uitzicht genieten. Daarnaast zijn zulke lange dagritten best chill: beetje slapen, beetje film kijken, wat eten, wat drinken, beetje naar buiten kijken, tijd om mijn blog te schrijven... Ze spelen de film 'My sisters keeper' en ik heb 2 uur lang heel hard met de film meegehuild. Roel snapt me wel, want het is ook een hele zielige film, ik hoop dat de rest van de bus het net zo goed begreep! ;)
Rond 20u komen we aan in Paracas, een piepklein dorp aan zee. Geen mooi strand met een zee om in te zwemmen, maar het is heerlijk om na al die maanden in de bergen weer eens aan de kust te zijn! Ons hostel is wederom geweldig, een soort houten cabines om in te slapen en een grote gezamenlijke keuken waar iedereen gebruik van maakt. De eerste dag in Paracas lopen we een beetje rond. Koffie op een heel hoog terras met uitzicht over zee en wandeling langs het strand, waar we grote gekke zeevogels zien. Als ik wat foto's maak komt er al meteen een kerel aan met een zak met stukjes vis(afval?). Als ik wil kan ik met de vogel op de foto als ik hem vis voer, of kan ik een foto maken als hij 'm voert. Ik trap er niet in, maar een Chinese familie achter ons natuurlijk wel, en natuurlijk blijkt de spontane actie van de meneer geen spontane actie, maar moeten ze na het maken van de foto's gewoon betalen... Sommige mensen proberen overal een slaatje uit te slaan! 's Avonds koken we zelf en drinken we wat in het hostel met wat duitsers en belgen die daar ook verblijven.
De dag erna gaan we doen waar we voor gekomen zijn: de boottour naar de Islas Ballestas! De Islas Ballestas worden ook wel The Poor Mans Galapagos genoemd. Een prachtige omgeving, met een hoop dieren. Als de boot nog maar net de haven uit is staan we stil, en totaal onverwachts blijkt onze boot omringt te zijn met dolfijnen. Ze springen met hun vin boven te water uit, sommige in paren, het lijken er tientallen te zijn. En ik weet niet of het het vroege tijdstip is (moee!), of de onverwachtse schoonheid, of het besef hoe geweldig het wel niet is wat we aan het doen zijn, maar de tranen lopen over mijn wangen. Dit moment is zo mooi, onvergetelijk! Maar we mogen de dolfijnen ook niet te lang lastig vallen, dus we varen door. We varen rondom te eilanden, het is beschermd gebied, dus we mogen er niet op. We zien 2 pinguïns (en daar hebben we mazzel mee!), een hele hoop andere vogels en hopen met supertoffe zeeleeuwen. Geweldige beesten! De mannetjes zijn echte bazen, met hun grote dikke kop omhoog, en alle vrouwtjes eromheen. Ze liggen bovenop elkaar, of spelen met elkaar in het water. Als we terugvaren springen er nog wat zeeleeuwenkopjes omhoog uit het water. Een hele toffe tour!
.JPG)
's Middags gaan we naar het Reserva Nacional de Paracas. Niet zo zeer omdat dat ons nou zo aantrok, maar omdat het wordt aangeboden in combinatie met de Islas Ballestas. De tour is door een woestijn. Een mooie omgeving, maar wel een beetje saai... Wat bijzonder is, is dat de woestijn aan zee ligt, dat geeft een mooi plaatje. Playa Roja (het rode strand) is erg mooi en er vliegen mooie, grote vogels door de lucht. We eindigen de tour aan het water om daar wat te lunchen. Er zijn 3 restaurants, maar eentje wordt er sterk afgeraden door de gids. Het is vervolgens een heel sneu gezicht: 2 volle restaurants en eentje waarvan de medewerkers heel hard mensen proberen te ronselen maar keihard afgewezen worden. Ik vraag me af of het eten er echt slecht is, of dat de eigenaar en de gidsen op deze manier een soort vete aan het uitvechten zijn. We zitten aan zee, en het restaurant biedt dan ook verse vis aan. Ik kies voor een plaatselijke lekkernij: de Ceviche Lenguado, een rauwe visschotel met tongfilet. Roel neemt een omelet. De cultuurbarbaar! ;)
's Avonds hebben alweer de bus naar het 3 uur verder gelegen Lima. We besluiten die nacht om geld te besparen in een dorm te slapen. En dan ook maar meteen het grootste dorm: met 10 bedden. We komen rond 01:00u 's nachts aan en ik heb inmiddels een fijn zomergriepje te pakken, dus we kruipen snel in bed. Rond 4:00u 's nachts worden we wakker van een hoop kabaal: een aantal van onze kamergenoten komen dronken thuis. We blijken op een kamer te liggen met een groep Israëliërs. Israëliërs hebben een erg slechte naam in het backpackers circuit, er zijn veel hostels en touroperators die ze proberen te weren en je hebt juist speciale hostels en touroperators voor Israëliërs In Israël heb je natuurlijk dienstplicht, daarna zijn ze vrij en gaan met een grote, hechte groep op reis. En slaan daar helemaal los. Maar, zoals je weet houd ik niet van vooroordelen, dus ik weer geen Israëliërs Tot die avond. De mensen op onze kamer zijn niet alleen luidruchtig en dronken, ze hebben ook geen greintje stijl. Een stel gaat midden in de kamer op een matras schaamteloos liggen krikken. Roel en ik zitten allebei rechtop en Roel zegt: WTF. Ze gaan gewoon door. Het meisje kreunt erop los. Wij kuchen een aantal keer. Ze stoppen even en gaan weer door. Ik ga uit bed om naar het toilet te gaan en kom weer terug. Het is even stil en dan begint het weer. Roel roept nog iets van: 'Get a room...' , aangevuld door mij: 'A private!' , maar het mag niet baten. Roel is woest, maar ik besluit uiteindelijk maar om het te laten. Hoe minder wij zeggen, hoe sneller zij klaar zijn.. Maar aangezien ze nogal dronken zijn duurt het wel even en maak ik het einde niet meer mee. De volgende ochtend komt ook niet het besef dat ze zich nogal asociaal hebben gedragen. Ze zitten met hun eigen groepje en zeggen niet eens 'goedemorgen'. Een ontzettend arrogante houding waar ik me kapot aan erger. Roel heeft inmiddels een private room geregeld en daar kunnen we bekomen van deze rare, vervelende nacht... Zucht!
Ons hostel zit in de wijk Miraflores en dat is eigenlijk ook alles wat we zien van Lima. We vinden Lima niet zo leuk. Het is een grauwe stad met een grote laag bewolking erboven. Het gerucht gaat dat de zon er nooit schijnt. Het centrum is onveilig. Miraflores is de hippe buurt van Lima, maar ook daar is een goede sfeer moeilijk te vinden. We besluiten er maar 1 dag te blijven. We picknicken in het John F Kennedy Park, waar het eigenlijk te koud voor is, en maken de volgende ochtend een wandeling langs te strand. Daar kun je surfles krijgen en surfen, waar het eigenlijk te koud voor is, en dat zorgt voor leuke plaatjes met oude VW vans vol surfplanken.
En dan is het alweer tijd voor het vliegtuig naar de andere kant van het land, midden in het Amazone gebied: Iquitos!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten